Pas geleden was ik jarig. Van een goede vriend kreeg ik het boek As in tas. Ik las het zo uit. De ingrediënten waren mij niet onbekend: heel veel fietsen met ouders, kamperen en een vader die een beetje onaangepast is. Gelukkig heeft die van mij mijn moeder die hem bijstuurt. Dat gold echter niet voor de vader van Jelle Brandt Corstius.

Jelle fietst door Frankrijk om de as van zijn vader in de Middellandse zee te kunnen uitstrooien. Het boek bracht mij terug naar die keer dat we 100 kilometer door Parijs fietsten. Ik was toen ongeveer 14 jaar. We zetten onze fietsen neer om naar de Eiffeltoren te kijken. Zoals altijd hadden we heldere instructies om onze fietsen op dubbel slot aan iets vast te zetten.

In mijn studentenhuis werden mijn huisgenoten er later gek van als ik mijn fiets uitleende. Ze kregen precies dezelfde instructies. Toch heeft het gewerkt: in de 19 jaar dat ik nu in Utrecht woon, is van mij nog nooit een rijwiel gestolen.

Terwijl een van ons in Parijs bij de fietsen bleef – mijn vader – haalden de anderen stokbrood. Ondertussen stopten er elke keer Franse voorbijgangers om vragen te stellen over onze heel erg buitenlandse Batavusfietsen met wit achterspatbord. Mijn vader glom van enthousiasme.

Het ritme van Jelle doet mijn pedalen draaien

Niet alleen het land waar Jelle doorheen fietst, zet mij op de fiets. Ook het ritme van zijn taal doet mijn pedalen draaien. Meestal fietsten we in een herfst- of voorjaarsvakantie elke dag zo’n 80 kilometer. In die korte vakanties hebben we alle rivieren gevolgd: de Maas, de Donau en de Schelde. We begonnen in Nederland, pakten de trein met drie railrunners en twee volwassenen en sliepen in ons eigen bed. Pas als we verder weg waren, gingen we kamperen.

In onze fietsopstelling zat ook een duidelijk ritme. Onze opstelling was als volgt: een kind fietste voorop rechts van mijn vader, in het midden fietste een van ons en achteraan fietste een kind rechts van mijn moeder. Om de 5 kilometer – op zíjn teller – riep mijn vader ‘wisselen’. Het achterste kind zette aan, racete naar voren en de andere twee schoven door naar achteren.

Tijgeropvoeding

Sommige van mijn vrienden twijfelen of hun kinderen (van 7 en 9) wel 10 kilometer kunnen fietsen. Ze vinden dat ik een tijgeropvoeding heb gehad. Toch heb ik nergens last van, want ik weet niet beter.

Ik ga er vanuit dat het me helpt met ondernemen: ik zet door. En nog steeds hou ik van grote sportuitdagingen. Nu meestal in een roeiboot. Zo roeide ik afgelopen mei 100 kilometer in een 8. De ringvaart. We werden tiende. Kijk naar de tijgerstrepen op mijn buik (ik ben de middelste, achter de lange man) 😉

Herken je iets in mij? Ga je nu ook As in tas lezen?